Een lieve moeder voor jezelf zijn.

Veel vrouwen die in onze praktijk komen vertellen over de relatie met hun moeder. Ze willen hun moeder niet tekort doen, dus vertellen ze over de goede zorg die ze altijd gehad hebben. Over hoe hun moeder altijd perfect zorgde dat het eten op tafel stond en dat het huishouden gedaan was. Dat was in die tijd natuurlijk erg belangrijk.

Maar waar deze vrouwen minder naartoe willen, is het feit dat ze ook wat gemist hebben van hun moeder. Vaak op emotioneel gebied. Een moeder die hun gevoelens en behoeftes niet zag, die te druk was met haar eigen zorgen of het huis op orde hebben. En ook vaak een moeder die niet geleerd heeft om over gevoel te praten, die zelf een opvoeding heeft gehad waarin gevoelens er ook niet mochten zijn.

Maar deze vrouwen hebben dus op dat gebied wel iets gemist van hun moeder. Namelijk iemand waarbij ze terecht konden als er wat was, een moeder die zag dat ze het op sommige momenten moeilijk hadden. Het stukje erkenning voor wat ze daar gemist hebben, is erg belangrijk. Want vaak willen ze hun moeder niet tekort doen, want ze had het al zo zwaar met alles. Maar dat is ook niet de intentie hiervan. Het gaat niet om de schuldvraag. Want een moeder doet het zo goed als in haar vermogen ligt. Een moeder houdt van haar kind en wil het zo goed mogelijk doen. Net zoals deze vrouwen dat willen bij hun kinderen.

Het gaat om het feit dat zij nu als volwassen vrouw zichzelf die erkenning mag geven. Zij heeft iets gemist in haar jeugd en daar mag ze verdrietig om zijn. Zij heeft voor haar gevoel alles alleen moeten doen. Ze had graag daarbij steun van haar moeder gehad. Dat haar moeder ‘echt aanwezig’ was in haar leven. Dat toelaten, helpt om te verwerken en te helen. Ze mag nu een goede moeder voor zichzelf zijn, voor dat kleine meisje van toen. Ze is nu volwassen en kan heel goed zichzelf zien in haar gevoelens en wat ze nodig heeft.