“De Onzichtbare Last: Een Reis naar Zelfzorg en Bevrijding”.

Ik had alles wat ik me kon wensen, getrouwd, twee prachtige dochters, een leuk huis maar ik was niet gelukkig met mezelf. Mijn leven voelde letterlijk en figuurlijk zwaar. Ik schaamde me hier ook heel erg voor want ik had toch alles…. Ik mocht eigenlijk niet klagen. 

De buitenwereld zag mij als de spontane, sterke, vol zelfvertrouwen ogende vrouw. Altijd mijn woordje wel klaar of de grappenmaker. 

Ik verschuilde mijzelf achter een groot masker. Door de jaren heen ben ik mezelf volledig kwijtgeraakt. Er ontstond een leegte en ontevredenheid van binnen die ik opvulde met veel eten. Langzaam nam mijn gewicht steeds verder toe en vond ik eigenlijk niets meer mooi aan mezelf. Mijn lichaam en mijn oordeel daarop had ook invloed op mijn relatie. Mijn man vond me mooi, maar ik kon het niet geloven dat iemand mij mooi kon vinden. Daarbij zat het voornemen om af te vallen ook dagelijks in mijn hoofd.

Ik had zoveel negatieve gedachten in mijn hoofd die mij dagelijks in de greep hielden. Die ander was altijd leuker, aardiger, mooier, beter dan dat ik was. Ik dacht ook echt dat ik dat nooit zou kunnen veranderen.

Ik stelde zulke hoge eisen aan mezelf en anderen, en het streven naar perfectie kostte me veel tijd en energie. Ook kon geen nee zeggen en nam veel verantwoordelijkheid op me. Voor ik het wist zat ik in het bestuur van de buurtvereniging, OR, luizenmoeder, ouderraad, commissies, o ja en de collecte kon er ook nog wel bij. Ik vraag me nog steeds af hoe ik het allemaal heb kunnen volhouden. 

Het resultaat was dat ik uitgeput op de bank belandde. Ik had al mijn energie aan anderen gegeven daardoor was er geen tijd en energie over voor mezelf.

Het frustreerde me dat ik altijd het gevoel had dat ik alles alleen moest doen, en anderen vroegen zelden hoe het met mij ging. Deze frustratie en onvrede uitte zich vaak in woede-uitbarstingen naar mijn partner en kinderen, die geen idee hadden waar dit vandaan kwam.

Ik deed enorm mijn best, werkte hard en stond altijd voor anderen klaar in de hoop dat anderen mij goed genoeg zouden vinden. 

Naarmate onze dochters ouder werden kwam bij mij pas het besef dat ik dit patroon niet wilde doorgeven. Ik wilde blij en tevreden kunnen zijn met wie ik echt ben, een blije moeder en vrouw kunnen zijn, zonder al die maskers, mezelf kunnen zijn. 

Dit kon ik niet in mijn eentje oplossen daarom heb ik hulp gezocht. Dit is voor mij de beste keuze ooit geweest. 

Ik kijk nu zo anders naar mezelf en de wereld om mij heen. 

Alles wat ik heb meegemaakt en op mijn pad is gekomen heeft een reden gehad. Elke gebeurtenis, elke uitdaging en elke ontmoeting draagt een boodschap in zich. Het heeft me uitgenodigd om dieper te kijken, om te kunnen begrijpen wat het me wilde vertellen.

Het waren patronen die herhaald werden, keer op keer, totdat ik bereid was om ze te doorbreken. 

En is was dat gemakkelijk? Nee zeker niet…. maar het had geen zin meer om weg te rennen voor mijn emoties, maar ze juist aan te kijken en te omarmen. 

Nu weet ik dat in die momenten van kwetsbaarheid de waardevolste inzichten verborgen liggen die me laten groeien en me dichter bij mezelf brengen.

Ik heb geleerd om geduldig te zijn. Soms willen we alles te snel en direct, maar het leven heeft zijn eigen ritme. Ik heb geleerd om te vertrouwen op de timing van het universum en te accepteren dat sommige dingen gewoon tijd nodig hebben. Het betekent niet dat ik stil zit, maar eerder dat ik actie onderneem wanneer de tijd rijp is.

Zelfliefde was voor mij de sleutel is tot innerlijke rust. Ik mag mezelf blijven herinneren aan mijn eigen waarde, aan het feit dat ik genoeg ben zoals ik ben. 

Deze hele transformatie heeft me laten zien dat ik veel zelfvertrouwen, innerlijke rust en blijdschap in me heb. Het is een reis die nooit eindigt, maar telkens nieuwe lagen en inzichten laat zien. En dat gun ik niet alleen mezelf, maar ook iedereen om mij heen. Want wanneer we liefdevol naar onszelf kunnen kijken, kunnen we ook liefdevol naar anderen kijken. 

Liefs Susan