Ik ben Susan, 43 jaar. Ik ben geboren in Winterswijk. Samen met mijn ouders en mijn zus ben ik opgegroeid in de mooie buurtschap het Vosseveld. Omringt door weilanden en grazende koeien. Op mijn 17e zijn we naar het dorp verhuisd.

Het buitenleven, de ruimte en het vrije gevoel hebben me altijd aangetrokken. Als kind rende ik door de weilanden, bouwde ik hutten en pulkte ik pinkerbloemen voor mijn oma die naast ons woonde. Mijn oma was alleen, mijn opa is al jong overleden en ik heb hem jammer genoeg nooit gekend. Ik had een goede band met mijn oma en kwam dan ook graag bij haar om even gezellig te kletsen en een blokje kaas te bietsen. Als kind voelde ik al veel. Ik vroeg vaak aan mijn ouders of andere familieleden waaraan mijn opa was overleden. Echt een duidelijk antwoord kreeg ik niet. Aan oma zelf heb ik het nooit durven vragen. Mijn oma was geen prater. Ze zij altijd: Je moet niet zoveel vragen. Ik denk dat het voor haar te pijnlijk was. Toen ik een jaar of 14 was kreeg ik de antwoorden. Mijn opa had zichzelf om het leven gebracht.

Achteraf is hier al mijn fascinatie ontstaan in de mens en zijn familiegeschiedenis. Wat is daar gebeurd.

Waarom doen we zoals we doen?

 

 

Inmiddels ben ik al bijna 20 jaar gelukkig getrouwd met Remco en hebben we samen twee prachtige dochters . Ook ons schattige hondje Woezel is niet meer weg te denken uit ons gezin. We zijn altijd in Winterswijk blijven wonen en hebben onlangs een klushuis gekocht in het mooie buitengebied van het Vosseveld. Het voelt eerlijk gezegd weer als thuiskomen.

Ik kan van dit alles zo intens genieten maar dat was jaren geleden wel anders. Ik had eigenlijk alles wat ik me kon wensen, maar ik was niet gelukkig met mezelf. Het voelde letterlijk en figuurlijk zwaar. Ik schaamde me hier ook heel erg voor want ik had toch alles…. Ik mocht niet klagen. Wat ik niet had was liefde voor mezelf.

Ik vond eigenlijk niets mooi aan mezelf. Ik kon heel lang twijfelen over wat ik ‘s morgens aan zou trekken. Het bed lag dan bezaaid met kleding. Pffffff moe werd ik ervan en het koste me zoveel tijd en energie! Mijn lichaam en mijn oordeel daarop had ook invloed op onze relatie. Remco vond me mooi, maar ik kon het niet geloven dat iemand mij mooi kon vinden.

Daarbij zat het voornemen om af te vallen ook dagelijks in mijn hoofd.

Elke avond zei ik tegen mezelf: “Morgen ga ik echt beginnen mijn eetpatroon aan te passen”. De volgende dag was ik mijn goede voornemens alweer vergeten. En zo was het dus altijd morgen en veranderde er dus helemaal niks. Langzaam begon ik eten te gebruiken om mijn pijn te verdoven waardoor ik steeds zwaarder werd. Ik had zoveel negatieve gedachten in mijn hoofd die mij dagelijks in de greep hielden. Ik dacht ook echt dat ik dat nooit zou kunnen veranderen.

Nadat onze mooie meiden waren geboren was ik als de dood dat zij ook zo negatief over zichzelf gingen denken. Ik wilde dit patroon echt niet doorgeven. Alleen ik kon dit veranderen.

Ik besefte dat ik dit niet alleen kon oplossen.

Ik heb hulp gezocht.

 

Waarom kon ik niet gelukkig zijn met mezelf? Om mezelf beter te begrijpen ben ik in mijn familiegeschiedenis gedoken. Waarom voelde mijn leven letterlijk en figuurlijk zo zwaar. Ik heb daar zo veel antwoorden en inzichten gekregen. Mijn hele leven is nu leuker en letterlijk en figuurlijk lichter geworden.

De zelfdoding van mijn opa heeft mij op de één of andere manier aangezet om een lichtpuntje te willen zijn voor anderen. Ik wilde zo graag dat mensen blij en gelukkig waren, daar deed ik alles voor maar daarin vergat ik mezelf. Ik heb mij opa dan wel niet gekend toch voel ik zijn aanwezigheid. Mijn opa heeft mij laten inzien dat ik eerst goed voor mezelf moet zorgen dan pas kan ik er ook echt voor anderen zijn. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Jij bepaalt jouw eigen weg.

Weet dat er altijd een lichtpuntje is, ook al is het nu nog zo donker. Ik ben voor jou heel graag dat lichtpuntje in het donker.

Ik heb de liefde voor mezelf en mijn leven weer terug gevonden en daar ben ik heel dankbaar voor. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik mijn baan in de mode vaarwel heb gezegd en verschillende studies en opleidingen ben gaan volgen. Ik werk nu als ervaringsdeskundige, therapeut en voedingscoach en leef mijn missie. Ik begeleid vrouwen die een jarenlange strijd voeren met zichzelf en hun lichaam naar een liefdevol en lichter leven, zowel van binnen als van buiten.

Liefs Susan

 

Back To Top